บทที่ 164

สองสามวันต่อมา ขณะที่เอเลนอยู่ในห้องพักฟื้นของแบรดลีย์ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน

เธอมองหน้าจอ—เป็นอาร์เธอร์

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินไปรับสายที่ริมหน้าต่าง

“ฮัลโหล?”

ปลายสายเป็นเสียงทุ้มต่ำและแหบพร่าของอาร์เธอร์ “ฉันป่วย อยู่โรงพยาบาล”

“ไม่ว่าจะมองยังไง ฉันก็ยังเป็นคนที่ช่วยช...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ